Në 1994 Ismail Kadare niset nga Parisi për në Tiranë. Nëna e Ismailit po vdiste dhe i vëllai e paralajmëroi me shpresën që ai mund ta gjente gjallë, sa ta përshëndeste. Ajo është në koma dhe është në shtëpinë e së motrës për një kujdes më të mirë.
Kushëriri i Ismailit e ka marrë në krahë, sepse ishte e lehtë, si të ishte letër. Një kukull letre, mendon Ismaili, dhe e kupton se asgjë nuk ka ndryshuar.
Shënohet se siç rrëfen Kadare, e ëma ishte e lehtë kur ecte, sa pothuaj nuk i prekte shkallët, e lehtë ishte edhe mënyra se si ajo fliste.
Kur kukulla në vitin 1933 arriti në shtëpinë e bashkëshortit duhet të jetë ndjerë shumë e impresionuar për shkak të ndryshimit dhe për shkak “tri të panjohurave të mëdha që e prisnin: i shoqi, shtëpia dhe vjehrra”.
